Wachten.

 

Nou zijn wachtkamers in ziekenhuizen en dokterspraktijken niet de ruimtes waar je helemaal zen gaat zitten wezen. Je komt er per slot van rekening niet voor je lol, meestal is er sprake van iets naars. En daar kan geen goed gevulde leesportefeuille iets aan veranderen. Als je tenminste de mazzel hebt redelijk up-to-date Privé’s en Story’s te mogen lezen. Ik mocht het vanmiddag doen met een overjarig autotijdschrift en een bikini special van zomer 2014.

Na zo’n tien minuten wachten arriveerde er een kersverse jonge moeder met haar baby in een futuristisch uitziende Maxi Cosi annex vliegtuig cq sneltrein kinderwagen. De laatste keer dat ik achter een kinderwagen liep waren die dingen nog als zodanig herkenbaar. Tegenwoordig lijken het wel fitnessapparaten waar je aan elke hoek kleurpassende accessoires kunt klikken en je iets oudere peuters aan vast kan koppelen.

Dit babytje, alles was in blauwtonen uitgevoerd dus duidelijk een jongetje, was hooguit twee weken oud. Na drie minuten vond hij de omgeving, de geluiden en het geroezemoes genoeg en hij verkreukelde zijn koppie om een hele grote huil diep uit zijn teentjes te halen. Het was een jonge moeder en dit was duidelijk haar eerste boreling. Was ze vanochtend nog zo blij dat ze weer in haar skinny paste, nu was van die blijdschap niet veel meer te merken. Wankelend op haar hoge hakken, kon ook eindelijk weer, probeerde ze tevergeefs het fopspeentje, blauw natuurlijk, in het kleine mondje te proppen. Het kinderhoofdje werd alleen maar roder en roder en het babytje zag er al snel uit als een heel kwaad oud mannetje.

Ik zat op mijn handen. Als praktijkmoeder wist ik dat maar één ding zou helpen, het kind uit die space shuttle zien te pulken en lekker tegen je aanhouden. Na nog eens vijf minuten waarin moeders ook steeds roder en zweteriger werd besloot ze dat inderdaad te doen.

Een serene stilte zeeg neer in de wachtruimte. Ik glimlachte naar haar en zei: “Dat blijft hij de komende achttien jaar echt nog wel doen, hoor. “  Gelukkig kon de kersverse moeder hierom lachen en ze verzekerde me dat hij helemaal niet zo veel huilde, alleen ’s nachts nog wel eens.

“Da benne oardstroalen!” klonk een stem vanuit de andere hoek. Een wat minder makkelijk te definiëren vrouw had zich losgerukt van de zomerspecial in de wetenschap dat ze die bikini’s toch niet zou passen en besloot de jonge moeder van advies te dienen. “Watte?” vroeg deze daarop.

“Oardstroalen, die komme vanuit de grond en goan dwars door je huus!” Op dat punt besloot ik mij te verdiepen in het nieuwste model Volvo van 2012. De jonge moeder trok witjes weg en zag haar zoon al gespiest worden door Star Warsachtige rode laserbeams. O nee, blauwe natuurlijk! Ze was duidelijk niet op de hoogte van het fenomeen aardstralen. De niet nader te definiëren vrouw volgens mij ook niet.

Er volgde een hele verhandeling over het verplaatsen van de wieg en op het laatst gooide de mevrouw onbedoeld ook nog wat Feng Shui wijsheden de wachtkamer in want de luieremmer moest ook ergens anders staan. Op dat moment begon het babytje weer te huilen. Gelukkig werd ik net opgeroepen toen de vreemde vrouw spontaan met de wachtkamerstoelen begon te schuiven.