La route

Je maakt wat mee in ziekenhuizen. In de ellenlange route die je moet volgen passeer je Islamitische gebedsruimtes, stiltekapels en ziekenhuiskappers die overigens altijd leeg en verlaten lijken te zijn. Me dunkt, de kapper lijkt mij wel het laatste waar je aan denkt tijdens een langdurig naar ziektebed.

Vervolgens kom je in de lange, met marmer bevloerde en middelmatige kunst behangen gang terecht die jou naar je eindbestemming zal leiden. Onderweg kom je zoveel ernstige wonden en strompelende zielen tegen dat jouw eventuele genezing per pas minder wordt. Om de zes meter staan er automaten waaruit je bloemenvazen van waterdicht karton kan trekken en die je vervolgens de komende honderd meter doen afvragen waarom jij niet op dat fantastische idee bent gekomen.

Uiteindelijk beland je via de aangewezen  route op de aanvoerplaats van de ambulances en weet je ternauwernood nog erger letsel te voorkomen. Terug bij een herkenningspunt hervat je je route en verdomd, je komt na tien minuten bij de juiste poli aan. Na tien minuten word je naam geroepen, alleen springen er twee vrouwen met dezelfde achternaam hoopvol op. Na enig gebekvecht blijkt dat jij toch echt diegene bent die mee mag en triomfantelijk verlaat je de wachtkamer.

Om vervolgens terecht te komen in een claustrofobisch klein hokje waar je je mag ontdoen van je bovenkleding. Uiteraard is de verpleegkundige op dat moment een man. Door de punctie van de week ervoor is de bovenkant van je lichaam paarsblauwlichtgeel en je ziet de man schrikken. “Mijn man slaat me” zeg je en je ziet het grapje niet terug in de ogen van het personeel. Je laat je gelaten tegen een ijskoud paneel aan duwen.

Terug op de stippelroute ga je voor de volgende locatie die tergend makkelijk te vinden was. De, met een onmiskenbaar Pools accent behepte, verpleegkundige sluit je wederom op in zo’n benauwd hokje. Gelukkig mocht je B.H. aanblijven dit keer. Scheelt weer telefoontjes naar het Blijf van mijn Lijfhuis.

Liggend op de behandeltafel krijg je onverwachts een warm kwakje op je buik gespoten. Allerlei gore associaties verder geef je toe toch de voorkeur aan de koude variant te geven. Er wordt heen en weer geschoven over je buik met een apparaat en ieder moment verwacht je te horen “Het is een jongen!”. Maar dat gebeurt niet.

Met kleverige buik  word je huiswaarts gestuurd alwaar je al nagelbijtend de uitslag mag afwachten.